unique radio

Dit weekend heb ik twee films gezien die me bij blijven, één in positieve zin, de andere in negatieve zin. Als SF en fantasy liefhebber probeer ik zo veel mogelijk boeken te lezen en zo veel mogelijk films te zien in deze genres. Omdat ik geen tijd heb om alles wat uitkomt te lezen of te zien, pas ik enkele criteria toe. Deze zijn dat recensies gemiddeld genomen positief tot goed moeten zijn. Of dat schrijvers, regisseurs, acteurs die me in het verleden aangenaam verasten, een doorslaggevende reden is tot lezen dan wel kijken. Helaas geldt ook hier dat behaalde resultaten in het verleden geen garantie bieden voor de toekomst.

Van beide films had ik sowieso geen hoge verwachting; Transformers 3 (Dark of the Moon) omdat deel 2 zwaar tegen viel en Captain America (The First Avenger) omdat ik totaal geen idee had wat te verwachten. De titel Captain America klonk op voorhand al behoorlijk kinderachtig, maar met never judge a book by the cover in het achterhoofd, besloot ik de film blanco in te gaan. En wat een verrassing, zelfs de lengte van meer dan twee uur stond me niet tegen. De hele film klopte, de mix van bekende en onbekende acteurs, de setting (WO II), de good guys (geallieerde elitegroep) versus de bad guys (nazi elitegroep), het gebruik van special effects (gedoseerd) en de uitwerking van het verhaal.

De (onbekende) hoofdrolspelers Chris Evans en zijn vrouwelijke counterpart Havley Atwell speelden hun rol subliem. Tommy Lee Jones was ouderwets op dreef als grize generaal, met rake opmerkingen op zijn tijd (don’t expect a kiss from me) en nazi schurk Johann Schmidt, gespeeld door Hugo Weaving (Matrix, Lord of the Rings), is de juiste persoon gecast voor de juiste film. Wat me verder opviel was het gebruik van realistische voer- en vliegtuigen, realistisch in de zin van dat het klopte in de context. Tijdens het nazi regime werd er veel ontwikkeld op het gebied van elektronica, radar, straalaandrijving, laser etc. (na de oorlog dankbaar overgenomen door de Amerikanen, maar dat is een ander verhaal). De meeste van deze ontwikkelingen zijn nooit door de nazi’s op grote schaal geproduceerd, maar de filmmakers profiteerden optimaal van hun ideeën door deze inventief toe te passen. Met een vleugje fantasie (het is en blijft een SF film) komen de meest bizarre voertuigen tot leven. Zoals de straal aangedreven bommenwerper, de supersnelle sportwagen en de nazi motors. Maar ook de over-the-top laserwapens, het schild en het gebruikte instrumentarium passen prima in het plaatje. Ook de cliffhanger was meesterlijk, moge Captain America uitgroeien tot dezelfde hoogte als de Batman trilogie!

De tegenvaller was Transformers 3 (Dark of the Moon), wederom was er geen touw aan vast te knopen. Hoe krijg je het voor elkaar om zo’n platte verhaallijn tot zo’n onbegrijpelijke film te maken. Niets klopte, verdwaald in hartje Chicago, bijna dood en op het laatste moment weer gered, en dat 5 keer op een rij, tot op het vervelends aan toe. Waar ik Shia LeBeouff jaren geleden als kroonprins van het witte doek benoemde, is zijn manier van praten en drukdoenerij irritant aan het worden. Zijn wederhelft Rosie Huntington-Whiteley had helemaal niks toe te voegen dan een paar lekkere billen. En de enige die excelleerde was (hoe kan het ook anders) John Turturro. Mijn hoop was gevestigd op de negatieve recensies van deel 2 en dat de filmmakers deel 3 daarom zouden aangrijpen om iets moois te creëren. Maar nee, te veel (slechte) actie, te vaak overdreven morphen van robots, onrealistische en veel te lange eindscene, eigenlijk duurde de film zelf veel te lang, zeer slecht acteerwerk, etc. Om Dieter Rams’ woorden te gebruiken “less is more” oftewel de kunst van het weglaten, daar draait het om.