Afrofunk uit Togo

---

 Voodoo Festival

Na ze afgelopen zomer gemist te hebben op het Afrikafestival in Hertme, kreeg ik vrijdag 18 september -gelukkig- een nieuwe kans de band Vaudou Game live mee te maken. Plaats delict: zaal RASA in Utrecht, eerste dag van het driedaagse Voodoo to go Festival. De organisatoren willen met dit festival laten zien dat het negatieve beeld van voodoo, het prikken in poppetjes en zwarte magie, zoals vaak gesuggereerd in Hollywood films, niet klopt. Volgens hen is voodoo gebaseerd op respect voor de natuur en het idee dat alles een ziel heeft. De roots van jazz en funk zijn terug te voeren op de muziek die gemaakt werd en wordt bij uitingen van deze voodoo-cultuur. Dit voor kennisgeving aannemende ging ik er heen omdat ik de band Vaudou Game gewoon te gek vind.

---

De band

Vaudou Game is de band rond zanger en gitarist Peter Solo. Solo is geboren in Aného-Glidji in het West-Afrikaanse land Togo. Dit is de geboortegrond van de Guin-stam waar de voodoo-cultuur diepgeworteld is. Deze voodoo-roots, blues, soul en afrofunk uit de jaren ’70 zijn de ingrediënten van de aanstekelijke sound van Vaudoo Game. Solo heeft vijf uitstekende Franse muzikanten om zich heen verzameld die Togolees hebben geleerd en zich flink hebben verdiept in de traditionele voodoo muziek. De teksten zijn deels in het Frans, Togolees en Engels. Naast de gebruikelijke pop-instrumenten wordt er ook trompet, saxofoon en percussie                                                                                                           gespeeld.

---

Het concert

Voorafgaand aan het optreden van Vaudou Game trad er een dansgroep op, Djogbé. Deze groep uit Benin gaf een eerbetoon aan de verschillende volkeren die het voodoo-geloof praktiseren. Een explosie van ritme en dans was het. Prachtige kostuums en attributen maakten het geheel af. Een aperitief met een staartje zou later blijken.

Na een pauze was Vaudou Game aan de beurt. Vanaf het eerste nummer swingde het de pan uit. Het derde nummer was Pas Contente, het nummer van het debuutalbum Apiafo, dat ook als single uitgebracht is. Er werd een mooie lange uitvoering gespeeld, afwisselend a capella gezongen door band en publiek. Het hele album Apiafo werd afgewerkt afgewisseld met stukken traditionele zang en muziek. Peter Solo zag er gaaf uit; ontbloot bovenlijf, volgehangen met kettingen en een knalgele broek. Dit is zijn vaste outfit. De rest van de band was uniform in zwart-wit gekleed.

Peter Solo doet zijn naam eer aan en geeft mooie swingende en creatieve gitaarsolo’s. De sound is vet en door de afwezigheid van distortion toch relaxed. Het drumwerk is afwisselend, aanstekelijk en wat opvalt is dat drummer Nicolas Delauney hoofdzakelijk speelt op de snaredrum, hihat en bassdrum. De rest van het drumstel wordt sporadisch bespeeld.

Halverwege het concert sprongen de dansers van Djogbé op het podium en begonnen als bezetenen te dansen tussen de bandleden. In eerste instantie leek het of bandleider Peter Solo niet wist wat hij hier mee aan moest. Het gebeurde echter gewoon en hij zette een lange gitaarsolo in begeleid door de blazers. Sommige dansers speelden mee op kalebassen, bellen en ander mooi afro-spul. Een lange feestelijke jam waar de vonken van af vlogen was het gevolg. Het publiek ging uit zijn dak en het feest was compleet. Na nog een paar nummers en twee toegiften was het helaas gedaan en liet Vaudou Game een uitzinnig publiek achter. WOW!

---

Apiafo

Pas Contente is het nummer dat ik destijds hoorde op, ja alweer, Radio6 en mij gelijk bij mijn lurven pakte door de strakke beat en de pakkende Franstalige tekst. Naar aanleiding van dit nummer heb ik de LP Apiafo aangeschaft op het Afrikafestival in Hertme. De LP heeft het gelukkig overleefd ondanks de zinderende hitte die dag. Op de hoes poseert Solo in zijn eerder beschreven outfit met een masker met hoorns en zijn gitaar op de rug. Een mooie hoes die alweer een poosje een plek heeft in mijn wissellijst voor platenhoezen.  Apiafo  is een studioalbum, mooi opgenomen met een lekker analoge sound. Op de nummers Pas Contente en Wrong Road zingt gastzanger Roger Damawuzan mee. Op de CD blijken twee extra nummers te staan, dus die heb ik ook maar aangeschaft en Peter Solo was zo vriendelijk deze te signeren. Nu maar hopen dat Vaudou Game snel, liefst heel snel, een live album uit brengt. Daar zullen de fans Très Contente mee zijn, ik als liefhebber van live-opnames in ieder geval wel. Het nummer Pas Contente is te horen in het interview dat ik laatst gaf voor het radio programma Vrije Geluiden van de VPRO.