unique radio

 

Op de opening van Marcel Donk’s tentoonstelling in het WestCord Fashion Hotel te Amsterdam raakte ik aan de praat met enkele gasten. En om het gesprek luchtig te houden vermeed ik gevoelige onderwerpen als politiek en religie. Amerikanen noemen dit ‘small talk’, de Nederlandse uitdrukking is veel mooier: ‘koetjes en kalfjes’. Liever praat ik losjes over voetbal dan het weer. Maar helaas zijn de meeste kunstliefhebbers niet gecharmeerd van het voetbalspelletje en zien in iets ronds een bol in plaats van een bal. Gelukkig was mijn tafelgenoot Bob wel in staat om enkele ware uitspraken over de fraaiste sport ter wereld te doen en ik had stante pede een klik met hem. Nadat Richard bij ons kwam staan verplaatste het gesprek terug naar de werken van Marcel, daar kwamen we tenslotte voor.

Op één uitzondering na print Marcel al zijn creaties op acrylaat. En dit ene kunstwerk, de ogen van Miles Davis, was geprint op metaal. De tafelvraag luidde door welk album werd Marcel geïnspireerd? Richard zei: ”Tutu!”, Marcel dacht van niet, maar volgens DuckDuckGohad Richard gelijk.

Het noemen van Tutu werkte als een katalysator voor een opsomming van bands uit de vorige eeuw: “ken je die en ken je die toevallig ook?”. Mijn avond kon niet meer stuk, ik had gelijkgezinden gevonden!

Niet leven in het verleden

Op mijn vraag of men ook nog naar muziek uit het heden luistert, gesterkt door mijn recente ontdekking van Mayer Hawthorne, die ik laatst in Paradiso had gezien. Waardoor de zin eindigde met: “… en wat ik in de jaren tachtig wel niet in Paradiso heb gezien!”. Ja en toen kwam Bob, mijn voetbalmaatje van eerder op de avond, los. Ik dacht echt dat ik een unieke smaak heb, ik bedoel ik hou van reggae, soul, funk, britpop, indie, disco, R&B, rock (geen hardrock), post-punk (geen punk), dance, new wave, ska, house en een beetje jazz (geen free style). En wat ik in Paradiso en de Melkweg met name in de vorige eeuw heb voorbij zien komen  aan reggae is best wel imposant. Totdat Bob, hij is ouder dan ik, opsomde wat hij naast de gelijkwaardige reeks van reggae-artiesten ook nog eens aan new wave-artiesten had mogen gadeslaan. Ik stond erbij te kwijlen, want ik was in 1979 te jong om de The Specials en The Clash te zien. Bob niet. Hij had ze allemaal mogen aanschouwen, mijn muzikale jeugdhelden waar ik nu nog steeds een zwak voor heb. Marcel wist totaal niet waar we het over hadden en zei meerdere malen: “Ik weet totaal niet waarover jullie het hebben.”. Op Black Uhuru na, daar was hij ooit een grote fan van geweest. Bob, Richard en ik knikten instemmend.

SKYY high

Later op de avond belandden we op de hoogste etage in de SKYY bar (serieus met een dubbel y) waar Joyce Mercedes (ex-Centerfold) heerlijke Nu Disco aan het draaien was. Mijn avond kon niet meer stuk! Op weg naar huis zette ik een playlist met oude, Engelse reggae op (Steelpulse, Aswad, Singers & Players, UB40). Een mediaspeler in de auto is zo praktisch, geen gedoe meer met cassettebandjes, maar een terabyte aan muziek onder één (multifunctionele) knop. Ik kwam zo gezegd thuis in een eighties-bubble. Nog even zappen voor het slapen, mijn god over de 30 kanalen met troep, dan maar Netflix aan. Nu is de keuze aan geheel mij; ik kan niet wachten totdat meer vergelijkbare diensten eraan komen. Mijn keuze viel op een serie die ik afgelopen zomer al had gebladwijzerd: Stranger Things.

Oscar nominatie waardig

Waar Netflix erg sterk in is (en mij ook wel aanspreekt), is dat ze een hele serie er in één keer op plaatsen. Hierdoor hoef je niet een week te wachten op een nieuw deel, maar kan je ongelimiteerd gaan binge-watching. Het schijnt dat bijna de helft van de kijkers dit doet! We hadden bij House of Cards al een paar keer gedaan en ik vind het het heerlijk. Niet alle afleveringen achter elkaar, maar een paar of soms drie. Ik kan je vertellen dat ik Stranger Things in twee avonden heb bekeken, zo’n ontzettend goede serie is dit. Vooral het acteerwerk is klasse en daar gaan we weer: de geweldige greep uit de platenkast naar jaren 80 muziek. Ik weet niet wie verantwoordelijk was voor de keuze, maar als je The Clash, Foreigner, Peter Gabriel, Joy Division, New Order, Tangarine Dream, Echo & The Bunnymen en zelfs Vangelis gebruikt, dan heb je in mijn ogen een award verdiend.

De serie is mega-spannend en vooral erg goed geacteerd. Met name de sterke bijrollen van (nog) onbekende acteurs zijn een genot voor het oog. Maar juist de hoofdrol, Winona Ryder als gesjeesde moeder, is een nominatie waard. Je moet wel van de mix horror en science fiction houden; zo iets als The Goonies gekruist met Donnie Darko.

Stranger Things verslaat moeiteloos debuterende series als Travelers en Timeless, beiden erg vermakkelijk, maar Stranger Things is van de buitencategorie. Het past met gemak tussen The Wire, Twin Peaks en True Detective. Uiteraard noem ik niet, op eenzame hoogte bivakkerend, Game of Thrones.

De tegenvallers van 2016

Ik som bewust niet de slechtste serie van het jaar op, daar kan ik een hele blog aan besteden, maar wel twee waar ik meer van had verwacht. Westworld bijvoorbeeld, gebaseerd op de science fiction-film uit de jaren 70. De western-setting raakt me toen en nu weer, maar het verhaal is zo traag, zo niet pakkend. Ik deel een 5 uit. Ook van Vinyl had ik veel verwacht en wat viel die tegen. Een 4, meer verdien je niet. Wat dat betreft neemt Stranger Things het stokje met allure over van Mr. Robot, de winnende debutant van 2015. Een dikke 9!