unique radio

Joshua Tree Tour 2017

U2 is een echte arena-band; hun geluid is ideaal voor grote stadions. Waren ze vrijdag al in de Westergasfabriek te bewonderen voor een besloten opname van een video-clip, traden ze zaterdag en zondag voor het grote publiek op. De locatie dit jaar was de Amsterdam Arena.

Locatie

Amsterdam ArenA te Amsterdam

Datum

29 juli 2017

Artiest

Bono: zanger

The Edge: gitarist

Adam Clayton: bassist

Larry Mullen Jr.: drummer

Social Media

Website, Facebook en Twitter (#U2TheJoshuaTree2017)

---

Amsterdam ArenA

Het was alweer wat jaartjes geleden dat ik U2 live had gezien, de zomer van 2009 om precies te zijn. Exact acht jaar geleden toerden de Ieren van land tot land met hun 360º Tour. Ook toen was het korte mouwenweer en ik herinner me nog dat ik pal na de uitgang van de metro op de Arena Boulevard stond met in mijn handen een van de grond geraapte, kartonnen verpakking met hierop ‘kaartje gezocht’. Binnen vijf minuten kocht ik een overgebleven kaartje van een Italiaans stel en kon naar binnen.

In september 2015 had ik minder succes omdat ik weigerde voor 200,- euro een kaartje van een handelaar over te nemen. Uiteindelijk ging hij op dat kaartje door de deuren van de Ziggo Dome en miste ik de iNNOCENCE + eXPERIENCE Tour 2015. Gelukkig was ik van het voorjaar vrij snel aan de beurt om een kaartje voor Joshua Tree Tour 2017 te bestellen. Normaal gesproken sta ik tientallen minuten tot uren in een queue netjes mijn beurt af te wachten. Soms met een goed resultaat, maar vaak niet. Dit is nu eenmaal het lot van bezoekers van grote concerten.

Noel Gallagher’s High Flying Birds

De deuren gingen al om 17:00 open zodat de die hards hun plek pal voor het podium konden opeisen. Leuk en wel, maar dan moet je nog zo’n drieënhalf uur wachten op U2. Dat is mij te gek en het liefst sta ik toch in het midden van de zaal, in de sweetspot van het geluid met een prima zicht op de bühne, dus kom ik wat later. Gelukkig begon rond een uur of zeven Noel Gallagher’s High Flying Birds lekkere rockmuziek te spelen zodat de vroeg gearriveerden niet al de tijd naar een leeg podium hoefden te staren. De band bestaat nog maar een paar jaar en ik ben niet heel bekend met hun repertoire, maar wat ze speelden klonk erg goed. Gelukkig eindigden ze met klassiekers als Don’t Look Back In Anger en Wonderwall die door de ondertussen volle ArenA werd meegezongen.

1987

Dertig jaar klinkt lang geleden en dat is het ook. De Berlijnse muur stond nog overeind en het Nederlands elftal had nog steeds geen groot toernooi gewonnen. Rudolf Hess, één van de laatste, grote nazi-leiders pleegde zelfmoord en op Jamaica werd Peter Tosh doodgeschoten. Ferdi E. ontvoerde en vermoorde Gerrit Jan Heijn.

Het is ook het jaar waarin Nirvana werd opgericht. Dit gold ook voor Green Day, toen nog onder de naam Sweet Children. De gehate en geliefde Rick Astley stond wekenlang op nummer één met Never Gonna Give You Up. Het album The Joshua Tree van U2 was het bestverkochte album van het jaar. Op 11 juli traden ze op in het Feijenoord stadion.

---

Het concert

Ik wist eigenlijk niet wat me te verwachten stond. Als alleen het album werd gespeeld, zou het een kort concert zijn. Ondertussen was ik naar voren gekropen en had een fijne plek achter niet al te lange fans gevonden. Verder naar voren dringen vond ik asociaal en ongeveer twintig meter van het podium was een goede concessie. Op de speakers werden vrij zacht wat muziek gespeeld en het wachten was op de band. Op het moment dat keihard The Whole Of The Moon van The Waterboys werd opgezet, ging iedereen uit zijn dak: vanaf nu kon de band elk moment komen en de gespeelde plaat is buitenaards goed. In het kader van The Waterboys kan ik je de deze Nederlandse film aanraden.

Een klein uur nadat Noel Gallagher gestopt was, nam Larry Mullen Jr. plaats achter zijn drumstel die op een soort eiland links van me was neergezet. Hij zette in met Sunday Bloody Sunday en iedereen sprong op en zong mee. Vervolgens werden de betere U2 songs gespeeld: New Year’s Day, Bad en War.

Na dit geweldige begin liep de band naar de main stage en begon integraal The Joshua Tree te spelen. Het decor bevatte een mega-afbeelding van de bekende boom. De achtergrond was een videowall opgebouwd uit een matrix van 36×12 kleine schermen waarop prachtige beelden werden vertoond. Zoals je ziet hoe klein de band is ten opzichte van het scherm, kun je je wel voorstellen dat het publiek vooraan als het ware de achtergrond in werd gezogen!

Gedurende het hele concert maakten mensen links en rechts van me opnames met hun smartphone om die online te delen. Ik raad je aan om op YouTube te kijken om een impressie te krijgen. Zelf heb ik het net gedaan en heb het concert vanuit verschillende hoeken kunnen zien. Maar de beleving in het echt is vele malen gaver, het immense beeld, het keiharde geluid die je letterlijk voelt, de opgewonden, zingende mensenmassa om je heen kan je niet voorstellen als je er niet bij bent geweest.

Het album

Toen het album in maart 1987 uitkwam was ik niet erg enthousiast, sterker nog ik kocht het album pas jaren later omdat ik me toen niet realiseerde hoe goed het was. Eigenlijk was ik gefrustreerd omdat de band haar punkrock en new wave verleden het losgelaten en opzoek was gegaan naar een andere stijl. Noem het meer pop, blues, country of americana, maar het was een duidelijke stijlbreuk en daar was een fan van het eerste uur als ik niet van gecharmeerd. Maarrrrr… wat bleek, de hits die van het album kwamen waren regelrechte toppers: Where the Streets Have No Name, I Still Haven’t Found What I’m Looking For en With or Without You. En ik draai ze nog regelmatig, wel met de kanttekening dat deze nummers op kant A van de elpee staan en zoals met vele elpees draai ik alleen de beste kanten. En helaas vind ik kant B de mindere kant. Dat bleek ook tijdens het concert, het publiek zong luidkeels tot en met Bullet The Blue Sky (de vierde track van het album) mee om vervolgens tot de laatste track wat mee te neuriën.

Het album werd geproduceerd door Daniel Lanois en Brian Eno en de foto’s werden verzorgd door Anton Corbijn, die tijdens het concert door Bono werd geëerd.

Encore

De encore bestond uit de latere hits: Miss Sarajevo, Beautiful Day, Elevation, Vertigo, Mysterious Ways, Ultraviolet en One. Helaas werd I Will Follow niet gespeeld, in tegenstelling tot de Amerikaanse optredens. Prachtig was de grote vlag die door het publiek ging, met hierop het gezicht een Syrisch meisje in een vluchtelingenkamp. U2 zal altijd een politiek getinte band blijven en dat is maar goed ook. I’m human, U2?

---