Dilemma
Het kijken naar actiefilms vind ik iets ordinair hebben, alsof je naar de kermis gaat. De naam actie vind ik ook niet gepast, omdat in Hollywood-producties actie synoniem aan geweld is, zou het eigenlijk geweldfilm moeten heten. Het is ook niet raar dat de meest(e) gewelddadige films uit de V.S. komen. Hun cultuur is namelijk gebaseerd op angst en geweld, dat zie terug in de machtige wapenlobby, het overdreven politiegeweld en zelfs in sport. American wrestling, american football, cage fighting: allen voorbeelden van een collectieve, agressieve aard.
Ik ben geen wegkijker als het om geweld gaat en zal het genre daarom niet vermijden. Daarvoor hou ik nu eenmaal te veel van films. Ook in een sciencefiction film zit wel eens geweld, gelukkig gedoseerd en niet obsessief aanwezig en ook in dramafilms komt geweld voor, maar dan functioneel. Kortom, weinig Tarantino voor mij, maar Pulp Fiction en Jackie Brown staan wel hoog in mijn alfabetische lijst van topfilms (en nee, er bestaat geen competitie tussen films). Begrijp je mijn dilemma?
Baby Driver
Van het weekend heb ik ontzettend genoten van de actiefilm Baby Driver. Met hoofdrollen voor aankomend talent Ansel Elgort (The Fault In Our Stars), Jon Hamm (Mad Men) en Kevin Spacey (een introductie is hier overbodig). Edgar Wright is de regisseur en is bekend van Hot Fuzz (2007) en Scott Pilgrim (2010).
Het verhaal is gefilmd als één grote clip: met muziek afkomstig van de iPod van Baby (Elgort), die doorlopend aanstaat om het constante gezoem in zijn hoofd, als gevolg van een auto-ongeval waarin Baby tevens zijn ouders verliest, te verdringen. Opvallend is dat alle handelingen in de film op de maat van de muziek worden uitgevoerd. De manier hoe Baby Driver is opgenomen, doet sterk denken aan de film Whiplash (2014), ook een aanrader, maar dit terzijde.
Baby is een bestuurder van vluchtauto’s die als straf gechanteerd wordt door Doc (Spacey). Spacey kan als geen ander de rol van een misdadige gentleman neerzetten (House of Cards). In tegenstelling tot de bijrol van Jamie Foxx die tranentrekkend ondermaats acteert. Als je dan toch een etnisch verantwoorde film maakt met blanke, latino en donkere acteurs erin, had dan Foxx ingewisseld voor bijvoorbeeld Michael Kenneth Williams (The Wire). Foxx probeert als koele boef Baby te indoctrineren, maar de enige die echt koel in de film overkomt is Ansel Elgort. Met zijn Ray Ban-zonnebril op en iPod-oortjes in danst hij letterlijk door de film heen en is het niet meer dan logisch dat serveerster Debora (Lily James) als een blok voor hem valt. Je voelt hem al aankomen, Baby krijgt ruzie met Doc en de andere boeven en probeert met Debora te vluchten. Tot zo ver het verhaal. Plat als een vloeitje maar wel spannend! Strakke achtervolgingsscènes afgewisseld met spannende momenten en een vleugje romantiek. Erg klassiek, maar wel goed gefilmd en dan die muziek!
Soundtrack
Zoals gezegd is de muziek in Baby Driver allesbepalend, het hele spectrum komt voorbij, van Ennio Morricone, Blur, Barry White, R.E.M., Steve Miller, Detroid Emeralds tot T. Rex. Maar sommige tracks springen er uit:
- Gaaf: Egyptian Reggae (Jonathan Richman & The Modern Lovers)
- Onverwacht: Neat Neat Neat (The Damned)
- Leuk: Harlem Shuffle (The Foundations)
- Cool: Bellbottoms (The Jon Spencer Blues Explosion)
- Sentimenteel: Easy (Commodores)
- Liever een andere track: Brighton Rock (Queen)
- Nederlands tintje: Hocus Pocus (Focus) en Radar Love (Golden Earring)
Ik ben geen liefhebber van soundtracks, al die genres door elkaar heen, NPO3 is er niks bij. Maar mocht je er wel van houden dan raad ik je deze sterk aan!
‘K ga beslist kijken. Je beschrijving wekt mijn nieuwsgierigheid op!