Of worden de rockers stokoud?
En kunnen we nog jaren van ze genieten? Ik weet het niet, elk jaar verwonder ik me dat ze überhaupt nog optreden. Je zou denken dat ze na een leven vol met drugs het vlammetje kleiner en kleiner wordt, maar als ik Jagger op de bühne zie rondspringen kan daar geen Dancing with the Stars-deelnemer tegenop. Maar ook rockers hebben niet het eeuwige leven en realiseerde ik me, na Richards uit een boom was gevallen, dat elk optreden van de heren op leeftijd wel eens de laatste kan zijn. Gelukkig heb ik alle tours vanaf 1990 gevolgd en kan terugkijken op enkele legendarische concerten. En hoop daarom stiekem dat ze er met een knaller mee stoppen, dan als een alsmaar valsere Dylan blijven doorgaan en er een steeds meer gênante vertoning van maken.
No Filter Tour 2017
Locatie
Amsterdam ArenA te Amsterdam
Datum
30 september 2017
Artiest
Mick Jagger: zanger
Keith Richards: gitarist
Ronnie Wood: gitarist
Darryl Jones: bassist
Charlie Watts: drummer
Chuck Leavell: toetsenist
Social Media
Website (tour schema), Twitter, Facebook
Ode aan Mick Taylor
Wat is het toch met rockbands en gitaristen? Je zou toch denken dat een gitarist inherent aan rockmuziek is, als wiet aan reggae. Dan zou je toch verwachten dat je een goede gitarist koestert alsof het een kind van je is. Helaas heeft de realiteit vele fans gedesillusioneerd achter gelaten. Denk aan Red Hot Chilli Peppers (John Frusciante), The Smiths (Johnny Marr) of een Guns N’ Roses (Slash). Overigens besloot laatstgenoemde gitaar te gaan spelen nadat hij Brown Sugar op de radio hoorde…
Zo ook hebben de Stones ooit een zeer getalenteerd gitarist in hun gelederen gehad: Mick Taylor. Die als 16-jarig rotjochie al ene Clapton verving toen deze nog voor de John Mayall’s Bluesbreakers speelde. Taylor speelde begin jaren 70 voor de Stones als opvolger van de overleden Brian Jones. Zoals te verwachten kreeg hij geen waardering en erkenning van Jagger en verliet gefrustreerd de band. Pas jaren later realiseerde men wat de impact van Taylor was op het geluid van de Stones. In die jaren brengen The Stones hun beste albums uit: Let it Bleed, Sticky Fingers, Exile on Main St., Goats Head Soap en It’s Only Rock ‘n Roll.
Het is frappant dat hun vetste jaren later komen met de albums Some Girls, Emotional Rescue en Tattoo You. En hiermee komt tevens een eind aan hun grote hits. Maar niet aan hun commerciële successen: met de vele hits die ze hebben gemaakt kunnen ze met gemak uren achter elkaar spelen en dat hebben ze ook gedaan gezien de vele tours in de afgelopen decennia. Wat dat betreft is een bezoek aan de Stones altijd een feestje, je staat nooit voor verrassingen op de twee songs van Keith Richards na.
Merchandising
De zaal joelt al minutenlang hoe-hoe als de eerste klanken van Sympathy for the Devil klinken. Het is het startsein van de No Filter-tour: het publiek, in de regel gehuld in het bekende tongue and lip-shirt, gaat los.
De band speelt vervolgens de klassiekers It’s Only Rock ‘n Roll en Tumbling Dice om daarna de minder bekende Just your Fool (Sticky Fingers) en Jimmy Reeds cover Ride ‘Em High te spelen. Het gemêleerde publiek, bestaande uit een gezonde mix van beide geslachten met een accent op middelbare leeftijd, heeft online gestemd op Shine a Light.
Intermezzo
Voor Keith Richards intermezzo spelen de Stones twee persoonlijke favorieten: Paint it Black en Honky Tonk Women. Vervolgens gaat zo’n beetje iedereen op het veld naar achteren om te plassen of bier te halen of beide. En om de woorden van mijn vriendin te gebruiken: “De dynamiek is er wel uit, hé?”. De band bouwt na de verplichting Miss You uit met hierin een hoofdrol voor bassist Daryl Jones. Ook wordt Midnight Rambler behoorlijk opgerekt, alleen is hier het resultaat wat minder.
Richting het einde van het concert komen de meezingers Start me Up, Brown Sugar en Jumpin’ Jack Flash aan de beurt. De heren duiken aansluitend de coulissen in om enkele minuten later aan de toegift te beginnen. Deze begint met Gimme Shelter, met een geweldige performance van Sasha Allen, om te eindigen met Satisfaction.
Alhoewel het geluid in de Amsterdam Arena structureel beroerd is, blijft een bezoek aan de Stones een feestje!
Gaaf! Laten we inderdaad hopen dat deze veteranen er met een hele grote knal uit gaan!
Jammer dat het geluid van de Arena blijkbaar zo beroerd is maar zo te lezen kon dat de pret niet drukken!
Waarschijnlijk ook omdat het dak dicht was. Er hingen wel akoestische kussens, maar die konden geen soelaas bieden. Maar het blijf rock dus het past er wel bij!
I’ve seen them a few times – the black n’ blue tour was the best – by far
That was in 1976, that’s a long time ago!
Heb de Stones nooit live gezien, met jouw verslag kan ik me toch een aardig beeld van deze rock iconen in de Arena vormen. Je wordt ondergedompeld in de rock geschiedenis van de laatste 50 jaar en dat is niet niks..
Echt een aanrader! Ze komen binnenkort nog een keer bij jou in de buurt!