Zoals je er waarschijnlijk al achter bent gekomen zijn wij geen voorstander van numerieke lijstjes als het muziek betreft. We gebruiken liever een alfabetisch overzicht, dat als nadeel heeft dat wanneer je bandnaam bijvoorbeeld ‘Aaaahh’ luidt, dit altijd bovenaan zou staan. Daarom draaien we het dit jaar voor de gein om en zou zo maar ZZ Top bovenaan hebben kunnen staan. Maar niet getreurd, zij hebben dit jaar geen album uitgebracht. Gelukkig zijn dit jaar veel leuke, interessante, onverwachte, gewilde, gewenste albums uitgebracht. Ik heb ze niet allemaal beluisterd -gelukkig niet-, maar heel veel wel. Voornamelijk op streamingdiensten als Spotify, maar ook blijft de radio, het internet, DAB+ of de ether een belangrijke bron voor nieuwe muziek. Als laatste tip: YouTube, een perfecte omgeving om nieuwe songs te ontdekken (of oude clips te bekijken).
Gelukkig zijn in 2017 de meeste albums ook in vinyl te krijgen. Dat vinyl en zelfs cassettebanden in de lift zitten blijkt wel uit de verkoopcijfers. Zelfs in de MediaMarkt, die jaren geleden de meeste cd’s in de uitverkoop deden, staat braaf een rijtje van het zwarte goud. In plastic buitenhoes, 180 gram en veel te duur, maar dat maakt de liefhebber niet uit. Ook bij mij thuis staat een streamer gebroederlijk naast een draaitafel.
Wat een fantastisch muziekjaar is 2017!
Ik denk dat iedereen wel een favoriet muziekjaar heeft. Die van mij is 1983. Toen luisterde ik veel naar de top 40 die toen geweldig was. Alle stromingen kwamen voorbij: rap, disco, ska, reggae, rock en natuurlijk new wave. Zelfs Nederlandstalige nummers waren goed. Nu klinkt de top 40 als een doodgeproduceerde eenheidsworst waar alle muziek op elkaar lijkt. Alsof je een bibliotheek binnenkomt waarin alleen Suskes en Wiskes staan. Ik heb medelijden met de pubers van nu, omdat ze alleen fastfood voorgeschoteld krijgen en denken dat haute cuisine een Franse badplaats is. Gelukkig is 2017 weer een topjaar, hier zijn mijn Michelin-sterren:
U2 – Songs of Experience
Na een succesvol tournee maakt dit onverwacht goede album het jaar compleet. Ik heb het album nog maar een paar keer beluisterd, maar heb wel al de volgende sterke songs ontdekt: Summer of Love en Red Flag Day. Op de Deluxe Editon staat ook een toffe mix van Ordinary Love. Na een paar mindere albums hebben de Ieren de weg teruggevonden. Rest het nog om van de Paradise Papers-lijst af te komen, want dat past absoluut niet bij U2.
Tuxedo – 
Tuxedo II:
Voor mij was één van de leukste concerten van dit jaar die van gelegenheids-formatie Tuxedo. Het samenwerkingsverband tussen Mayer Hawthorne en Jake One. Alle nummers zijn te gek, dansbaar en hebben een hoog meezing-gehalte. Tuxedo II is minstens zo goed als het debuut Tuxedo en zelfs iets beter. Hierdoor wordt de lat voor Tuxedo III wel erg hoog gelegd. Maar daar hebben de heren nog twee jaar de tijd voor.
The xx – I See You
Over het algemeen vind ik het ‘derde’ album beter dan de moeilijke ‘tweede’. Voor het Londense trio geldt dit niet, het derde album is net zo goed als het tweede en net zo goed als het eerste. Een echte aanrader dus. Voor electropop-liefhebbers zal I See You het hoogtepunt van het jaar zijn. Maar mijn persoonlijke hoogtepunt van 2017 is:
The Waterboys – Out Of All This Blue
Het is Mike Scott gelukt om een gelijkwaardige opvolger te maken van This Is The Sea en Fisherman’s Blues. De vorige zin nogmaals: het is Mike Scott gelukt om een gelijkwaardige opvolger te maken van This Is The Sea en Fisherman’s Blues. En er is geen sprake van ‘t zölfde gaoren op een aander klossie. Sterker nog Scott grijpt zelfs naar moderne hiphop en pakkende disco-beats, gelukkig wel met dezelfde karakteristieke stem en sterke teksten. Out Of All This Blue is totaal anders dan zijn (eveneens sterke) voorganger Modern Blues. En ook veel langer, de driedubbelaar beslaat maar liefst 34 liedjes waarvan geen één door zijn hoeven zakt. De derde schijf bevat enkele geslaagde remixes, en ook dat hoor je niet vaak, want de meeste remixes slaan helemaal nergens op. Mijn favoriete track is If I Was Your Boyfriend en draagt er aan bij dat Out Of All This Blue mijn lievelingsplaat van 2017 is geworden.
The War On Drugs – A Deeper Understanding
Dit is het geluid wat ik in indie rock zoek en heb gevonden. A Deeper Understanding bevat net als zijn voorganger Lost In The Dream enkel moderne klassiekers. Met een slordige twee miljoen luisteraars per maand op Spotify krijg je een indruk van de populariteit van de band. Ik gun niemand een depressie, maar als Adam Granduciel ter genezing fantastische liedjes schrijft, zet dat aan tot verwerpelijke gedachten. Het luisteren naar The War On Drugs werkt voor mij zowel therapeutisch als verslavend.
The National – Sleep Well Beast
Kan iemand mij vertellen waar de blauwe vlekjes bovenaan en aan de rechterkant op de cover toe dienen? De donkere cover past overigens goed bij de zwaarmoedige indie rock van de mega-populaire The National (twee keer een uitverkocht AFAS Live in oktober). Persoonlijk vind ik dat ze met Sleep Well Beast de stijgende lijn terugvinden die ze met Trouble Will Find Me kwijt waren. Er staan geen absolute hoogtepunten op, maar het album is wel consistent. Hoort zeker tot de betere albums van dit jaar.
Sven Hammond – Rapture
Neerlands Trots bestaat alweer elf jaar en het is leuk om de evolutie van de band te volgen. Of beter gezegd de transformatie van studioband tot festivalband. Ik heb ze dit jaar live mogen bewonderen en wat een ongelooflijk energie zit er in deze soulrockers! Voor liefhebbers van Hammond orgels: check deze Spotify playlist.
Stranger Things Vol. 2 Soundtrack
Dit is een eerbetoon aan de aller, aller, allerbeste serie van 2017. Het is tevens een eerbetoon aan de The Clash, de mixtape en de eigthies. Binge-watch het eerste seizoen om in de stemming te raken, bezoek in willekeurige volgorde de keuken, w.c. en je slaapkamer om vervolgens negen uur lang het complete tweede seizoen te bekijken. En als je nog puf over hebt, bekijk dan ook de zeven Beyond Stranger Things spoilers. Die duren slechts 20 minuten per stuk, maar zijn informatief en hilarisch tegelijk.
Ryan Adams – Prisoner
Niet dat ik een fervent country-liefhebber ben, maar voor Ryan Adams -zonder B dus- heb ik altijd een zwak gehad. Prisoner behoort niet tot de toppers als Gold, Heartbreaker en Rock n Roll maar is wel een blijver. Lekker in het gehoor liggende liedjes en pakkende melodietjes, wie houdt daar niet van.
Rondé – Rondé
Het debuut van de hippe formatie Rondé verdient ook onze aandacht. De uit Nederland komende indie-pop heeft internationale allure, alhoewel de vocalen wat dun zijn, misstaat de sound zeker niet op een groot Europees festival. Alhoewel Run al uit 2015 stamt, is het album pas dit jaar uitgebracht. Mijn favo is Naturally.
Robert Plant – Carry Fire
Eén van de mooiste, breekbare stemmen in de rockwereld heeft Robert Plant. En een album van hem heeft altijd iets bijzonders. Ook op Carry Fire stikt het van de mystieke klanken en ongebruikelijke muziekinstrumenten die je zelden in rock tegenkomt. Een heel peloton aan topmuzikanten staat garant voor dit niet te missen pareltje.
Paul Weller – A Kind Revolution
Het is mij een raadsel hoe deze man mij al zo’n veertig jaar blijft plezieren met geweldige albums. Ook A Kind Revolution staat vol met rock, funk, soul, folk juweeltjes. En het is die mix van stijlen die me sinds The Jam en The Style Council al aanspreekt. Mijn eerste single door hem gezongen was A Town Called Malice en als ik die hoor word ik nog steeds blij. Net zo blij om er na al die jaren achter te komen dat naast de huidige top 40-ellende nog steeds authentieke pop wordt gemaak
Jamiroquai – Automaton
Jay Kay heb ik altijd al een rare aap gevonden, maar dat doet geen afbreuk aan zijn muzikale kunsten. Ik ken geen artiest die vergelijkbare soulfunk maakt en ook dit album stikt van de four-on-the-floor beats. Stuk voor stuk zijn het dansbare tracks waarvan Cloud 9 er bovenuit springt. Het is opvallend dat de albums van Jamiroquai telkens beter worden, dus blijf maar flink produceren Jay.
Elbow – Little Fictions
De band bestaat al sinds 1991 (wist ik ook niet), toen nog onder de naam Mr. Soft (vind ik Elbow toch leuker klinken). Dat verklaart dat dit album alweer hun zevende is. Elbow maakt eerlijke, mooie muziek en ook dit album is het bewijs dat je het jarenlang kunt volhouden zonder van stijl te veranderen.
Brian Eno – Reflection
Reflection is eigenlijk één lange track van 65 minuten en 24 seconden. Je moet wel van ambient houden om dit te kunnen waarderen. “Provocative space for thinking,” noemt hij het zelf. Ik vind het lekker om het album op te zetten wanneer mijn hoofd in monkey mind is beland. Dit album kwam exact op 1-1-2017 uit, zodat er voldoende tijd was om er nog één te produceren: Idea of Order at Kyson Point.
Angus & Julia Stone – Snow
Het is alweer een jaar of drie of vier geleden dat mijn vriendin en ik, broer en zus Stone in het voormalige HMH mocht aanschouwen. Snow is misschien iets minder dan Down The Way (2010) of Angus & Julia Stone (2014), dat waren klassiekers, maar wel weer erg goed. Ik wil ze wel weer een keertje in levende lijve zien, AFAS Live vind ik een prima alternatief!
Alt-J – Relaxer
Wederom een sterk studio-album van de indie-rockers uit Leeds. Als je om de tweeënhalf jaar een album brengt, kunnen we in het voorjaar van 2020 weer een juweeltje verwachten! Misschien tussendoor nog een live-album, dat mag best na drie meesterwerken. Dit tempo bevalt ze wel, een jaartje touren, zes maanden rust en vervolgens een jaar de studio in.
Tegenvallers
Bij het noemen van Maroon 5 zullen ettelijke lezers afhaken. Van alle commerciële hitmachines kunnen de meeste liedjes van de Amerikaanse soulrockers me wel tevreden stemmen. Maar sinds de hit Sugar heb ik met stijgende verbazing de ene kwelling na de andere aangehoord. Mist Red Pill Blues werkelijk een muze? Of is de band door de gewetenloze muziekindustrie tot een optredende geldautomaat gedegenereerd?
Na drie toppers komt de man met de fluwelen stem Gregory Porter met het cover-album Nat ‘King’ Cole & Me. Doe dit alsjeblieft nooit weer! Schoenmaker blijf bij je leest, kapper blijf bij je schaar en Gregory blijf origineel. Alsjeblieft? O ja, dat geldt ook voor het album van Alain Clark: Bad Therapy. Het album is veel te glad, veel te commercieel en ook al is het deels geschreven door Josh Gudwin; de beste nummers bewaard hij toch voor Justin Bieber.
Blogmaat Emiel is en was net zo’n grote Blondie-fan als ik. Beiden vinden we de albums Blondie, Plastic Letters, Parallel Lines, Eat to the Beat en Autoamerican erg goed. Daarna werd het telkens minder, met Pollinator als het diepste dieptepunt.
Ook had ik veel verwacht van Arcade Fire. Op de titelsong Everything Now en Good God Damn werd ik er niet vrolijk van. Een duidelijk geval van jammer.
Ook Evolution van Anastacia was niet om aan te gluren horen. Hoe kan een doorgewinterde artieste zo iets slecht uitbrengen?
Wat brengt volgend jaar?
Dat weet ik niet, want ik laat releases altijd over me heen komen. Het enige wat ik hoorde gluurde, was dat er een nieuw album van de Editors op stapel staat. En daar ben ik wel erg benieuwd naar!
Robert’s shortlist van 2017 , met een aantal titels die mij ook positief zijn opgevallen, zoals theXX, Robert Plant, Ryan Adams , Angus&Julia Stone en the National. En U2′ s herrijzenis ‘Songs Of Experience’. De andere albums in Robert’s favo-lijst ga ik eens nader beluisteren via Spotify.