unique radio

Afgelopen zaterdag zijn we voor de tweede keer op het Goois Jazz Festival in Bussum beland. Op de uitnodiging stond full of funk, soul, jazz & food en alleen het laatste bleek een beetje waar. De beloofde foodtrucks waren niet meer dan omgebouwde viskarren, maar dat deed niet af aan de kwaliteit. Zowel de curry-kip als de gemixte gin-tonic met nog iets was heerlijk. Om de woorden van mijn vriendin te gebruiken: “Die was snel op!”

Op papier leek de line-up indrukwekkend Jacqueline Govaert, New Cool Collective en Gerard Ekdom. Wie? Inderdaad de plaatjesdraaier van Radio 2, die de ene disco-hit in de andere aan elkaar liet overvloeien. Leuk, maar het bood geen toegevoegde waarde aan een jazz-festival waar je hooguit een dj tussen de optredens laat draaien.

We arriveerden precies op tijd om New Cool Collective te begluren en oef wat was dat een lekkere exercitie. Variërend van Afrikaanse klanken tot ska het mocht en kon allemaal. Leuk was te zien hoe een 16-jarige dude de kans kreeg om te bewijzen dat zijn dure saxofoon-lessen niet voor niks waren geweest.

Hierna namen we de tijd om Diederik, topper van advocatenkantoor Vorstman en de man achter de uitnodiging, te ontmoeten. Hij wist ons te vertellen dat door teruglopende sponsering de programmering drastisch anders was dan vorig jaar en dat was te zien aan het lage bezoekersaantal. Jammer want dit verdient zo’n gerenommeerd festival niet. Na een geanimeerd gesprek over de afgelopen gemeenteraadsverkiezingen gingen via een tussenstop door naar stage 2.

Ai caramba, dat viel tegen, Lizzy Ossevoort is helemaal niet mijn ding en met mijn handen op mijn oren vlucht ik weer naar buiten. Mijn vriendin stomverbaasd achterlatend. Door de glazen klapdeuren haalde ik haar in gebarentaal  over om alvast een goed plekje voor het concert van Govaert te bemachtigen. Stipt half elf, en ook nog eens aangekondigd door de multifunctionele Ekdom, startte Jacqueline met haar optreden.

Opvallend was dat niemand van de band het publiek aankeek, terwijl de muziek geen hoog shoe gazzing-gehalte bevat, was oogcontact een brug te ver. De gebrachte americana danwel pop was best wel okay, maar paste niet in de programmering, met als resultaat dat per liedje steeds meer mensen de zaal verlieten. Maar ja, dat hadden de dames en heren van Krezip II toch niet in de gaten.

Een culinair verantwoord hapje hield de stemming erin; ondertussen speelde de band in de hoofdzaal een Police-cover. Niet dat ik iets op The Police heb aan te merken, integendeel, maar ook hier had ik een jazz- of een funk-formatie verwacht. Een landelijk bekende soul-zanger had ook niet misstaan. En ik doe ook geen waarde-oordeel over de band, daar heb ik veel te kort naar geluisterd. Maar ik hoop wel dat de organisatie iets met mijn opmerking doet!

Was er dan helemaal geen old skool jazz? Ja wel hoor, beneden in de foyer speelde een drietal kornuiten: Olivier van Niekerk Trio. Een drummer, een bassist en een gitarist meer heb je niet nodig. Erg fraai hoor, de jongeren speelden als enige jazz, terwijl de oudjes dansten op Ekdom’s disco-feestje. Het is duidelijk dat de organisatie nog zoekende is. Maar met wat meer soul en funk en wat minder pop en rock kan het festival in 2019 best wel een succes worden.