unique radio

Een beetje onverwacht kocht ik vrij laat een kaartje voor het concert van The Waterboys in Paradiso. Onverwacht, want ik ging ervan uit dat het concert strak uitverkocht zou zijn. Ik miste al hun concert van afgelopen november in AFAS Live en baalde daar enorm van. Dus zo blij als een vijfjarige in de Efteling reed ik naar de P+R Amsterdam-Noord, om aldaar de nieuwe metro M52 richting het centrum te pakken. Halte Vijzelstraat ligt op een paar minuten lopen van Neerlands beroemdste poptempel, dus hiephoi geen geklooi met trammetjes dwars door de stad naar Sloterdijk meer. Of erger, achterlijk bedragen moeten neertellen om in (de buurt van) het centrum te parkeren.

Locatie

Paradiso te Amsterdam

Datum

23 augustus 2018

Bezetting

• Mike Scott – zang, gitaar en piano,
• Bart Walker – gitaar,
• Steve Wickham – viool,
• Aongus Ralston – bas,
• Ralph Salmins – drums,
• Paul Brown – toetsenist.

Het verhaal van de band is een beetje apart, van post-punk naar folk, van Schotland naar Ierland, een pauze van 1993 tot 2000 en steengoede albums afgewisseld met mindere. Met name This is The Sea (1985) en Fisherman’s Blues (1988) zijn ware klassiekers waarvan iedereen een analoge of digitale kopie dient te hebben. Persoonlijk vind ik de recente albums Modern Blues (2015) en Out of All This Blue (2017) minstens gelijkwaardig en soms zelf beter. Sterker nog, laatstgenoemde heb ik tot favoriete album van 2017 gebombardeerd.

Aan de setlist is te zien dat de heren er hetzelfde over denken want op een paar songs na komt alles van de vier bovenstaande albums. Met de nadruk op wel vijf songs van Out of All This Blue!

Het concert wordt aangekondigd op filmmuziek van Ennio Morricone en start met de stevige rocksong Medicine Bow. Nadat de toon is gezet, volgen in de eerste set toppers als If the Answer is Yeah en A Girl called Johnny. Sommige nummer als We will not be Lovers worden uitgebouwd tot wel tien minuten waar Paul Brown op zijn Hammond-orgel volledig los gaat. Dit is de reden waarom ik live-concerts bezoek! Beide zangeressen (Jenny en Ziggi?) zijn mij onbekend, maar geven de oude rockers meer allure. Het is vooral Jenny (rechts op de foto) die vooral solo indruk maakt.

Na een uurtje spelen nemen de dames en heren een ongebruikelijk lange pauze van een half uur waarna ze fris en wel in een nieuw pakkie gestoken wederom op de bühne belanden. Op dat moment dacht ik dat ze nog een nummer of vijf hooguit zes zouden gaan spelen, maar dat werd een set van anderhalf uur! Ook hier gaan de meeste nummers richting de tien minuten.

Tussen de nummers door vertelt Mike Scott grappige anekdotes over het niet hebben van een rijbewijs (net als gitarist Mick Jones van The Clash die namelijk “Born to be Driven” was) en het mislopen van de Farolita Walk omdat zijn lange afstandsrelatie over was. De zaal vind het prachtig en geniet van Santa Fe. Na het ophemelen van de stad Memphis als Mekka van blues, rock en soul-muziek om te eindigen dat het best wel een shithole is. Paul Brown lacht alsof hij net bij de tandarts vandaan komt; hij is er namelijk geboren, maar speelt daarna retestrak Nearest Thing to Hip mee. In deze set laat tevens violist Steve Wickham zich vaker horen. Zijn sound is onlosmakelijk met die van de The Waterboys verbonden, vooral waar de uitstapjes richting Ierse folkmuziek gaan. De encore bestaat uit lange versies van de klassiekers The Whole of the Moon en Fisherman’s Blues. Het levert de band een staande ovatie van zeker tien minuten op en ik zie alleen maar mensen met een glimlach om me heen. De Weteringschans aflopend naar de Vijzelstraat daal ik de roltrap af en bekijk enkele geschoten video’s op mijn smartphone. Wat een genot.

---