Mijn eerste kennismaking met het fenomeen krautrock was in 1986 met de band Guru Guru. Krautrock is een verzamelnaam voor Duitse psychedelische rockmuziek waarin elektronica een grote rol speelt. Het hoogtepunt van de krautrock loopt van eind jaren zestig tot begin jaren zeventig. Het genre is nauw verwant met jazzrock en progrock. Hoewel Guru Guru vaak tot de krautrock gerekend wordt, schijnt bandleider Mani Neumeier daar niet blij mee te zijn. Zal iets met hokjes te maken hebben, vermoedt schrijver dezes…  Guru Guru is in 1968 opgericht door drummer Mani Neumeier en bassist Uli Trepte, beiden bekende namen uit de Duitse free jazz scene. Voorbeelden voor de band zijn onder andere Pink Floyd, Frank Zappa, The Who en Jimi Hendrix. Regelmatig speelden gastmusici mee van andere Duitse krautrockbands als Can, Amon Düül en Xhol Caravan. In de beginperiode is de band politiek actief. De teksten zijn links getint en Guru Guru treedt op op concerten van de socialistische Duitse studentenbond. Met hun anarchistische shows treedt de band ook op in gevangenissen. De band wisselt vaak van samenstelling en daardoor ook van geluid. De centrale figuur is Mani Neumeier.Mani Neumeier is een drummer met een geheel eigen stijl. Naast Guru Guru heeft hij een groot aantal solo acts en heeft hij meegespeeld in andere bands zoals Lover 303, Tiere der Nacht en The Psychedelic Monsterjam. Hij is een van de organisatoren van het bekende Finkenbach Festival in de regio waar hij woont: het Odenwald in de omgeving van Heidelberg. Net als voorbeeld Frank Zappa ziet Neumeier zichzelf meer als orkestleider dan muzikant. 

Leuke ontvangst

Guru Guru toert nog steeds ondanks de hoge leeftijd van bandleider Mani Neumeier. Op 20 november stond de band in het Noord-Duitse Oldenburg. De locatie is het Cadillac Zentrum Für Jugendkultur. De ontvangst is hartelijk doch ordentelijk. Wanneer er een paar mensen voor de deur staan te rommelen, willen we doorlopen naar de balie in de hal. We horen een luidkeels “Halt!”. Mijn primaire reactie is “nicht schiessen”. Het blijkt de event manager van de zaal te zijn , zij controleert hoogstpersoonlijk, nauwkeurig en handmatig alle QR-codes en legitimatie. Na deze horde genomen te hebben, kunnen we Corona even vergeten en de gezellige zaal betreden. Er staat een Belgische band te spelen bij wijze van voorprogramma maar deze kan ons toch niet echt bij de lurven grijpen. In de bar is een kraam met Guru Guru merchandise ingericht. Ik twijfel even of ik het debuutalbum van Guru Guru, Ufo uit 1970 aan zal schaffen… te laat… het laatste exemplaar wordt voor mijn neus verkocht. Wat me ook leuk lijkt is een affiche van het concert. Omdat er nog wat tijd is voordat Guru Guru begint, vraag ik bij de balie, waar de Nederlandstalige Manuela blijkt te staan, of ik een affiche mag hebben. Zij verwijst me naar de mevrouw die “Halt!” riep. Dit blijkt Sam te zijn; DJ en event manager van de zaal. Zij vindt het geen enkel probleem en doet de suggestie de souvenir na afloop te laten signeren. Wanneer ik met mijn zakmes de hiernaast afgebeelde affiche van de deur sta te peuteren, krijg ik zelfs hulp van een medewerker. Wat een gezellige en goed georganiseerde concertzaal is dit! Na de affiche bij Manuela in bewaring gegeven te hebben, is het voorprogramma afgelopen en wordt het podium voorbereid voor Guru Guru.

Concert

Bezetting:

• Mani Neumeier – drums/percussie/zang
• Roland Schaeffer – saxofoon/gitaar/zang/nadaswaram
• Peter Kühmstedt – basgitaar/zang
• Zeus B. Held – toetsen, effecten, mondharmonica, zang

 

Het concert begint meteen met een redelijk tempo. Redelijk, zoals later zal blijken. Gelijk valt de aparte stijl van Mani op. Als niet-drummer kan ik het niet benoemen, wel valt de afwijkende plaatsing van de onderdelen van het drumstel op. De eerste nummers zijn leuke rocknummers met ruimte voor de gitaar, afgewisseld met bijzondere blaaspartijen. Het blaasinstrument is een nadaswaram. Deze zeer luide hardhouten toeter met een dubbel riet komt uit India en wordt daar gebruikt in de traditionele muziek. Het geeft een mooie Oosterse sfeer, in een nummer wordt bij wijze van grap door Mani een speelgoedslang voor de nadaswaram gehouden. Niet alle nummers herken ik meteen maar er komt zeker werk voorbij wat thuis in de platenkast staat. Naast gitaar en nadaswaram spelen, zingt Roland Schaeffer ook regelmatig, erg mooi is zijn zang in Indiase stijl zoals bekend van de band Shakti en de muziek van Ravi Shankar. Een andere oosterse knipoog volgt wanneer Mani oosters zingt in een Chinees kostuum en muzikaal beantwoord wordt door de andere bandleden. Na drie kwartier stopt de band voor een pauze van twintig minuten: de tachtigjarige Mani moet duidelijk even op adem komen. Tijdens de tweede set gaat de spacerock lekker door. Lang niet alle nummers herken ik. Vaak probeer ik na een concert een setlist te bemachtigen maar die zie ik niet liggen dus een reconstructie van de gespeelde nummers is helaas niet mogelijk. Ondertussen zijn de Donald Duck geluiden die ik ken van het album Dance of the Flames al wel een paar keer voorbij gekomen. Ook het nummer Ooga Booga wordt in een lange uitvoering gespeeld: Dit is een medley achtig stuk dat in uiteenlopende uitvoeringen op verschillende albums te horen is. Hoogtepunt van de tweede set is een prachtige percussiesolo van Mani. Met een tas en wat bellen aan een riem komt hij achter zijn drumstel vandaan. Na wat gekkigheid met zang en bellen keert hij de tas om op het podium. Er vallen wat stalen schalen en borden op de grond en Mani begint er op te drummen. Het is een prachtige percussiesolo! Kijk en luister. De sfeer zit er goed maar helaas kondigt Mani de band af en wordt het uitzinnige publiek achtergelaten met een leeg podium.

DER ELEKTROLURCH

“Volt, Watt , Ampere, Ohm, ohne mich gibt’s keinen Strom!”

Na een korte pauze komt de band terug voor een toegift. Mani komt met een waanzinnige outfit met lampjes op voelsprieten aan de microfoon. Het bekendste nummer van de band “Der Elektrolurch” wordt ingezet. Net als op het gelijknamige album uit 1973 vertelt Mani dat hij in de kroonstenen naast de hoofdmeter woont en dat er zonder hem geen stroom is. Met een klein kastje in de hand produceert hij psychedelische geluiden begeleid door de band. Helaas laat de PA het afweten; ook na een opmerking van Mani dat zijn kastje harder moet staan. Dit mag de pret echter niet drukken en iedereen gaat uit z’n dak. De performance is super en het is duidelijk dat het hele publiek hier op heeft zit te wachten. De overgrote meerderheid van het publiek hadden overigens gemakkelijk kind of kleinkind van Mani kunnen zijn. Kijk hier een filmpje van Der Elektrolurch. 

 

Na het concert

Na het concert heb ik de vooraf buitgemaakte affiche opgehaald bij Manuela en nog met haar, event manager Sam en andere fans nagepraat. Iedereen was dol enthousiast. Hoewel de debuut lp van Guru Guru al voor mijn neus was weggekaapt, heb ik toch nog even gekeken bij de merchandise. Ik heb nog een Elektrolurch poster ter ere van Mani’s tachtigste verjaardag aangeschaft als aandenken. Mani en de andere bandleden kwamen nog even om de door iedereen aangeschafte posters, cd’s, lp’s en ander moois te signeren. Uiteraard heb ik ook van deze gelegenheid gebruik gemaakt en tevens nog een foto van de vrolijke Mani kunnen schieten.  Het concert was de reis naar Oldenburg zeker waard! Cadillac in Oldenburg is een erg gemoedelijke plek waarvan ik de programmering zeker in de gaten ga houden. Vincent, tipgever en goed gezelschap woont in Oost Groningen dus de terugreis naar zijn huis was goed te doen.

Rest mij nog Sam, Manuela, Vincent en natuurlijk Guru Guru te bedanken voor de fantastische avond!

Eenmaal thuis gekomen heb ik het album “Der Elektrolurch” maar weer eens opgezet. Dit album heb ik sinds 1987 in de kast staan en in alle staten beluisterd. Erg leuk dat ik er nu een gesigneerde Elektrolurch poster bij heb. Naast dit album kan ik de albums “live”, “Hinten” en “Dance of the Flames” aanbevelen. Het debuutalbum “Ufo” schijnt ook erg goed te zijn… Er is veel te krijgen van Guru Guru maar de originele albums uit de jaren ’70 zijn moeilijk te vinden.